هدف: پژوهش حاضر برای برسی تاثیر ورزش صبحگاهی در کاهش پرخاشگری کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر انجام شده است.روش: به منظور انتخاب نمونه های مورد مطالعه یک آموزشگاه به شیوه در دسترس انتخاب و دانش آموزان آن با استفاده از آزمون پرخاشگری زاهدی فر مورد غربال گری قرار گرفتند. بدین وسیله 14 دانش آموز کم توان ذهنی آموزش پذیر پرخاشگر 17-9 ساله انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. پژوهش به نتیجه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل همراه با پیگیری انجام شد. برای تحلیل داده ها از روش اندازه گیری مکرر استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان دادند که اجرای برنامه ورزش صبحگاهی به طور معناداری پرخاشگری آزمودنی ها را کاهش داده است و بعد از یک ماه پیگیری نیز آشکار شد که نتایج به دست آمده پایدار مانده اند. نتیجه گیری: ورزش صبحگاهی در مدارس کودکان کم توان ذهنی، پرخاشگری آنها را کاهش می دهد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر ورزش صبحگاهی بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دختر بود. جامعه آماری تحقیق کلیه مدارس راهنمایی شبانه روزی شهرستان سبزوار در سال تحصیلی 90-89 بود که در هر مدرسه 100 دانش آموز مشغول به تحصیل بودند. یک مدرسه به طور تصادفی خوشه ای برای نمونه تحقیق انتخاب و از 100 دانش آموز مدرسه فوق، 90 نفر به طور داوطلبانه برای نمونه تحقیق انتخاب شدند. پس از همسان سازی آن ها بر مبنای قد، وزن، سن و پیش آزمونی که از دروس تاریخ، املای فارسی، زبان انگلیسی، ریاضی و علوم صورت گرفت، نمونه ها به طور تصادفی به دو گروه 45 نفره تجربی و شاهد تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 8 هفته قبل از ورود به کلاس به ورزش صبحگاهی پرداخت؛ در حالی که گروه شاهد در مدت فوق، ورزش صبحگاهی انجام نداد. پس از پایان 8 هفته، از هر دو گروه شاهد و تجربی از دروس مزبور پس آزمون گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل نتایج آزمون ها، از روش های آماری توصیفی و استنباطی از جمله تی دوهتلینگ، هموجنتی،ANOVA  و آزمون تعقیبی LSD و نرم افزار SPSS استفاده شد.نتایج تحقیق نشان داد که در هر پنج درس، بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه تجربی تفاوت معنادار وجود دارد و میانگین نمرات گروه تجربی از میانگین نمرات گروه شاهد در هر پنج درس بیشتر بوده و تفاوت بین میانگین ها از نظر آماری معنادار است. به طور کلی، چنین می توان نتیجه گرفت که ورزش صبحگاهی بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دختر تاثیر معناداری دارد.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، بررسی ﺗﺄﺛﻴﺮ ورزش صبحگاهی بر اساس حرکات هماهنگ بر فرایند خودتنظیمی شناختی هیجان در دانش آموزان پسر پایۀ دوم ابتدایی است.روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون، همراه با گروه کنترل بود. بدین منظور 40 نفر از دانش آموزان دوم ابتدایی به روش نمونه گیری در دسترس، انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. از پرسشنامۀ تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و کرایج در هر دو مرحلۀ پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. با توجه به دستورالعمل های فدراسیون ورزش همگانی و طراحی پژوهشگر، گروه آزمایش طی هشت هفته، هر هفته پنج روز و هر روز به مدت20 دقیقه به ورزش صبحگاهی بر اساس حرکات هماهنگ پرداختند و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. تجزیه وتحلیل داده ها از طریق تحلیل کوواریانس با سطح معنا داری 0/05 توسط نرم افزار با اس پی اس اس 24 انجام گرفت.یافته ها: تمرینات ورزش صبحگاهی بر بهبود خودتنظیمی هیجان دانش آموزان تأثیر معنا دار داشت و سبب افزایش آن شد. نتایج آزمون لاندای ویکلز (0/0001=P) و آزمون تقابل درون و برون گروهی در گروه آزمایش (0/0001=P) و گروه کنترل ( 0/09= P) نشان دهندۀ پیشرفت و تفاوت معنا دار گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بود.نتیجه گیری: شرکت در تمرینات ورزش صبحگاهی بر اساس حرکات هماهنگ، سبب افزایش خودتنظیمی هیجان دانش آموزان می شود. ازاین رو پیشنهاد می شود مربیان ورزش و مسئولان مربوطۀ آموزشگاه ها، ورزش صبحگاهی را بر این اساس در برنامۀ روزانۀ مدارس در نظر بگیرند.

تحقیق حاضر بر آن است که تأثیر ورزش صبحگاهی را بر کاهش پرخاشگری کودکان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر بررسی کند. به این منظور، 60 نفر از دانش آموزان عقب مانده ذهنی خفیف را بین سنین 10 الی 13 سال انتخاب کرده و با استفاده از پیش آزمون، پس آزمون، گروه کنترل، و گزینش تصادفی تأثیر برنامه ورزش صبحگاهی را بر کاهش پرخاشگری این کودکان مورد سنجش قرار داده است. به منظور اجرای آزمایش، گروه نمونه به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. آزمون ناکامی روزنزاویک به عنوان پیش آزمون در مورد گروه نمونه اجرا گردید، و سپس گروه آزمایش به مدت سه ماه و هر هفته شش روز تحت آموزش قرار گرفتند. در طول این دوره گروه گوا هیچ گونه آموزشی را دریافت نمی کردند. پس از خاتمه دوره آزمایش، آزمون ناکامی روزنزوایک از دو گروه آزمایش و گواه به عمل آمد و در پایان نتایج تحلیل آماری به کمک طرح اندازه گیری های مکرر تفاوت معنی داری را بین دو گروه نشان داد. یافته ها همچنین نشان داد که گروه آزمایشی، در نمره تطابق با گروه رشد، پیشرفت قابل ملاحظه ای داشته و تمایلات پرخاشگرانة آن ها به شدت کاهش یافته است.

زمینه و هدف: این پژوهش با هدف فراتحلیل مطالعات انجام گرفته در رابطه با اثربخشی دو شیوه ی تمرینی ورزش صبحگاهی با شدت بالا و شدت پایین بر شاخص­ های آمادگی جسمانی صورت پذیرفته است. برای انجام پژوهش حاضر، دو فاکتور آمادگی جسمانی شامل توان هوازی و قدرت عضلانی انتخاب شدند. روش: روش این پژوهش فراتحلیل است. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه نشریات علمی پژوهشی فارسی و آی. اس. آی انگلیسی است که تأثیر ورزش صبحگاهی بر آمادگی جسمانی را بررسی کرده اند. در ابتدا تعداد 305 و در پس از بررسی دقیق تر، 96 مقاله مرتبط تشخیص داده شدند. در نهایت با بررسی متن کامل مقالات، در مجموع 19 مقاله وارد مرور سیستماتیک شدند. برای انجام تحلیل آماری، میانگین تغییرات FMD در هر گروه با هم مقایسه و انحراف معیار میانگین تغییرات با استفاده از p-value گزارش شده، آماره T و خطای استاندارد محاسبه شد. تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار STATA انجام گرفت. برای تحلیل یافته­ ها از تفاوت میانگین­ های نتایج استخراج شده و دستور metan و برای بررسی ناهمگنی نیز از آزمون مجذور کای و شاخص I2 در نرم­ افزار استفاده شد. یافته ها: یافته های متاآنالیز 8 مطالعه بر روی توان هوازی نشان داد ورزش صبحگاهی چه با شدت بالا باشد یا با شدت پایین، توان هوازی را بهبود می­ بخشد. همچنین نتایج متاآنالیز 11 مطالعه بر روی قدرت عضلانی نشان داد ورزش صبحگاهی، چه با شدت بالا باشد یا با شدت پایین، قدرت عضلانی را بهبود می بخشد. نتایج: اگرچه در مقایسه ورزش صبحگاهی با شدت بالا و ورزش صبحگاهی با شدت پایین، تأثیر ورزش صبحگاهی با شدت بالا بر فاکتورهای آمادگی جسمانی افراد به صورت معناداری بیشتر بود. لاکن در برخی مطالعات اشاره شده است ورزش صبحگاهی با شدت بالا، تأثیری منفی بر سلامت فیزیکی افراد دارد در نتیجه بهتر است ورزش صبحگاهی با شدت پایین انجام شود که علاوه بر بهبود فاکتورهای آمادگی جسمانی، سلامت فیزیکی افراد را نیز بهبود بخشد.